Nadal kierujemy się na południe Ekwadoru. Wygodnym autokarem docieramy do Cuency. Według opinii wielu Ekwadorczyków, Cuenca jest najpiękniejszym miastem Ekwadoru. Jest ona trzecim co do wielkości miastem tego państwa. Liczy ok. 600 tys mieszkańców. Miasto i region słyną z wyrobu ceramiki, kapeluszy panama, złotej i srebrnej biżuterii. Na miejscowych bazarach kupiliśmy na prezenty ekwadorskie wyroby /szale, czapeczki, poncza i inne drobiazgi/.
Klimat miasta tworzą liczne pokolumbijskie stare uliczki, przy których stoją domy o bogatych fasadach, przyozdobione fantazyjnymi i ukwieconymi balkonami.
Spore wrażenie robi na nas Ratusz Miejski z licznymi portretami władców tego regionu.
Stare Miasto niemal w całości zachowało postkolonialny charakter. Dolne Miasto, to nowoczesna infrastruktura i architektura, wkomponowana w cztery rzeki, przepływające przez miasto. Jest ono wyjątkowo czyste i dyskretnie monitorowane przez służby porządkowe i sieć kamer.
Stare Miasto niemal w całości zachowało postkolonialny charakter. Dolne Miasto, to nowoczesna infrastruktura i architektura, wkomponowana w cztery rzeki, przepływające przez miasto. Jest ono wyjątkowo czyste i dyskretnie monitorowane przez służby porządkowe i sieć kamer.
Narodowe parki w Ekwadorze są co prawda bezpłatne, ale niestety mają słabo oznaczone szlaki turystyczne w porównaniu do polskich.
Doświadczył tego Janusz Nowak, który się zagubił i klucząc pokonał pieszo aż 18 km, doprowadzając swój organizm niemal do wycieńczenia.
W parku Cajas podziwialiśmy liczne górskie jeziora, kaskady, ciekawą florę i faunę.
Główną atrakcją są swobodnie pasące się lamy. Na szczególną uwagę zasługują karłowate, fantazyjnie powyginane pnie drzew lasów deszczowych.
W parku Cajas podziwialiśmy liczne górskie jeziora, kaskady, ciekawą florę i faunę.
Park Narodowy Cajas najczęściej tonie we mgle. Rzadko tu przebija się słońce, co nie znaczy że park nie jest atrakcyjny.
Konsekwentnie zmierzamy na południe, ku granicy z Peru. Autokarem docieramy do miejscowości Loja, stolicy prowincji o tej samej nazwie. Liczy ona 130 tys. mieszkańców i posiada dwa uniwersytety. Mieszkamy w skromnym hostelu w samym centrum. Wrażenie robi pobliski rynek z ogromnymi palmami i kwitnącymi wielobarwnymi krzewami.
W rynku usadowili się pucybuty, zatrudniani przez miejscowych elegantów.
W rynku usadowili się pucybuty, zatrudniani przez miejscowych elegantów.
Loja położona jest na wysokości 2225 m npm i stanowi rodzaj wrót do dżungli. O świcie obudził nas szum intensywnej ulewy.
Mimo tego, nie rezygnujemy z kolejnej zaplanowanej wycieczki do Vilcabamby. Jest to fascynująca zielona dolina o przyjaznym i stabilnym klimacie. Cieszy ona oko niezapomnianymi widokami. Droga do Vilcabamby kręci karkołomnymi serpentynami. Miasteczko wita urokliwym parkowym centrum. Znajdują się tu liczne restauracyjki i kafejki.
Mimo tego, nie rezygnujemy z kolejnej zaplanowanej wycieczki do Vilcabamby. Jest to fascynująca zielona dolina o przyjaznym i stabilnym klimacie. Cieszy ona oko niezapomnianymi widokami. Droga do Vilcabamby kręci karkołomnymi serpentynami. Miasteczko wita urokliwym parkowym centrum. Znajdują się tu liczne restauracyjki i kafejki.
W Informacji Turystycznej dowiadujemy się, że możemy na piechotę udać się do pobliskiego lasu deszczowego usytuowanego wzdłuż rzeki.
Czujemy się w nim jak w dżungli. Napotykamy tropikalne drzewa, bananowce, fikusy, kaktusy i inne.
O dolinie krąży opinia, że zamieszkujący ją ludzie dożywają późnej starości. Z pewnością sprzyja temu dogodny klimat i niski poziom stresu.
Z żalem pomału opuszczamy Andy, kierując się już na zachód, do Guayaquil - największego miasta w Ekwadorze /około 3 mln mieszkańców/. Jest
najważniejszym portem kraju. Położone u ujścia rzeki Guayas, która wpada
do Zatoki Guayaquil.
Podczas jazdy autobusem śledzimy wyświetlaną na bieżąco nad kabiną kierowcy temperaturę, jaka jest na zewnątrz. Systematycznie ona rośnie
Na początku jazdy w Loja było 26 stopni, a w Guayaquil wzrosła o ponad 10 stopni, tj. do... 36,1 stopni C. Odczuwa się to bardzo, bo pot leje się po ciele, a wszystkie ruchy stają się znacznie powolniejsze.
Z okien autokaru oglądamy niezliczone plantacje bananów, kakao, trzciny cukrowej, ryżowych pól na tle zanikających Andów. Widoki w zachodzącym słońcu są urzekające.
Podczas jazdy autobusem śledzimy wyświetlaną na bieżąco nad kabiną kierowcy temperaturę, jaka jest na zewnątrz. Systematycznie ona rośnie
Z okien autokaru oglądamy niezliczone plantacje bananów, kakao, trzciny cukrowej, ryżowych pól na tle zanikających Andów. Widoki w zachodzącym słońcu są urzekające.
PS. Sorry, ale foto następnym razem, W Ekwadorze mamy duże trudności z wszelką komunikacją telefoniczną i internetową. W kafejce z której korzystamy jest ponad 40 st. C, pot z nas spływa strugami... (cdn)
Włodzimierz Amerski i Janusz Marek Nowak
Włodek ale zrobiłeś sobie super wyprawę. Rewelacyjne zdjęcia z opisem danej miejscowości. Czytając to zazdrościłem Tobie, że ja tu siedzę i cieszę się jazdą po obrzeżach trójmiasta a jak się okazuje, że są na świecie piękne krajobrazy. Gratuluję wytrwałości zwłaszcza w tak wysokiej temperaturze.
OdpowiedzUsuń