niedziela, 31 stycznia 2016

ESTER RADA GWIAZDĄ NA GDAŃSKIM NIEBIE

ESTER RADA, izraelska piosenkarka i aktorka, urodzona w 1985 roku, jedna z najbłyskotliwszych karier ostatnich lat, wystąpiła w ostatnia niedzielę 31 stycznia, w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej im. Fryderyka Chopina w Gdańsku, w ramach Koncertu Noworocznego im. Jana Heweliusza.

Wydarzenie stanowiło integralną część Święta Gdańskiej Nauki.

Ambasadorem Koncertu Noworocznego był Adam Sztaba (na zdjęciu w środku) – znany polski kompozytor, pianista, dyrygent, aranżer oraz producent muzyczny. Koncert poprowadziła dwójka dziennikarzy Małgorzata Rakowiec z TVP Gdańsk i Tomasz Galiński z Radia Gdańsk.
Podczas tego wydarzenia kulturalnego scenografia nawiązywała do astronomicznego patrona i była bogata w multimedia oraz różnobarwne aranżacje świetlne.

W połowie koncertu podczas solowego występu perkusisty, chwilę przerwy na dostrojenie strun wykorzystał gitarzysta akustyczny.
Ester Rada w 2014 roku wydała swoją drugą płytę. Występowała na deskach Teatru Habima, służyła w izraelskim wojsku. Muzyka Ester to mieszanka ETHIO – JAZZ, FUN, SOUL oraz RNB. 
Pod koniec koncertu piosenkarka zachęciła widzów do powstania z krzeseł i klaskania oraz poruszania ciałem w rytm muzyki. Doskonałym wyczuciem rytmu wykazał się Jacek Skarbek (na powyższym zdjęciu) - Prezes Gdańskiej Infrastruktury Wodociągowo-Kanalizacyjnej Sp. z o.o. któremu tylko do czasu zdołała dorównać żona Elżbieta.

Znacznie lepszą kondycją wykazała się żona Emilia wiceprezydenta miasta Gdańska ds. polityki komunalnej 34-letniego Piotra Grzelaka. Większość widzów już „wymiękła” i zajęła miejsca siedzące, a ta dwójka aż przez dwa utwory wyginała swoje ciała w rytm porywającej muzyki. Brawo!

Już w ramach bisów Ester Rada rozwiązała kok czarnych włosów i je rozpuściła na biały żakiet, co jeszcze bardziej podkreślało jej urodę.

Na zakończenie koncertu wiceprezydent Miasta do spraw polityki przestrzennej Wiesław Bielawski wręczył izraelskiej piosenkarce – ku jej zaskoczeniu - certyfikat gwiazdy gdańskiej nauki i nieba, a prezes Fundacji Gdańskiej Mateusz Kusznierewicz bukiet wielobarwnych kwiatów.

Piosenkarce towarzyszył 6-osobowy zespół, w składzie dwie gitary, elektroniczne organy, perkusja, saksofon i puzon. Z instrumentów tych muzycy wydobywali bardzo ciekawe dźwięki.

Fot. Włodzimierz Amerski



sobota, 30 stycznia 2016

Fragment laudacji o kwantowym naukowcu

W swoim życiu wygłaszałem kilka laudacji, ale obecna jest najtrudniejsza z tego względu, że Laureat reprezentuje fizykę – a konkretnie zajmuje się mechaniką kwantową i kwantowym przetwarzaniem informacji. Badania światła kwantowego są nauką wysoce abstrakcyjną, wymagające niesłychanej wyobraźni matematycznej i dlatego też trudną do zrozumienia dla mnie lekarza-genetyka.


Laureat Nagrody Naukowej im. Jana Heweliusza w kategorii nauk ścisłych i przyrodniczych - prof. Marek Żukowski jest profesorem na Uniwersytecie Gdańskim, gdzie kieruje Instytutem Fizyki Teoretycznej i Astrofizyki. Pracuje tam zespół kilkudziesięciu naukowców i doktorantów. Promotorem Jego rozprawy doktorskiej był prof. UG Jan Fiutek - także promotor innego laureata nagrody – także fizyka, prof. Ryszarda Horodeckiego.


Prof. Marek Żukowski publikuje swoje odkrycia w najlepszych światowych pismach naukowych. Nie wystarczy powiedzieć, że jest pierwszym gdańszczaninem, który opublikował artykuł w elitarnym czasopiśmie jakim jest Physical Review Letters już w 1993 roku (obecnie jest autorem 28 artykułów w tym czasopiśmie). Wyniki swoich badań opublikował w ok. 150 pismach naukowych wśród których znajdują się pisma elitarne, będące marzeniem każdego naukowca: Nature, Proceedings of National Academy of Sciences USA, albo Physical Review. Jego artykuły były cytowane przez innych ok. 5000 razy (H indeks-34 = udział ten stanowi 13 proc. UG).
Laureat jest niezwykle aktywny w zakresie współpracy naukowej. W jego CV naliczyłem kilkanaście ośrodków zagranicznych w którymi współpracuje. Szczególnie ważna w tej współpracy jest grupa wiedeńska prof. Antona Zeillingera. Prof. Żukowski uczestniczył, bądź kierował kilkunastoma programami międzynarodowej współpracy naukowej oraz grantów KBN, Unii Europejskiej (VI i VII Program Ramowy) i Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej. Ta ostatnia Fundacja przyznała Jemu w 2013 roku najwyższą nagrodę naukową w Polsce. W tym samym roku otrzymał nagrodę im. Marii Skłodowskiej Curie III Wydziału PAN, a w roku następnym nagrodę FNP Copernicus (wraz z fizykiem austriackim H. Weifurtherem). Otrzymał liczne nagrody naukowe JM Rektora UG. Na zakończenie pragnę podać kilka faktów z życia Laureata, aby „wyrwać go ze światła fotonowego” i sprowadzić tutaj, chociaż na chwilę, do tej pięknej Sali Ratusza.


Prof. Marek Zukowski, swoje dzieciństwo, młodość a obecnie wiek męski spędza w Orłowie. Mieszka ok. 500 metrów od magicznego klifu orłowskiego. I doprawdy nie wiem, czy fotony światła sunące wzdłuż brzegu Morza Bałtyckiego nie rozszczepiają się właśnie na tym klifie – co wzbudziło umysł fizyka zajmującym się światłem kwantowym. Co więcej, ulubionym miejscem zabaw chłopięcych Jego, jak i moich, były już nieistniejące 5-6 wież triangulacyjnych stojących na morenie czołowej w Kolibkach. Przypuszczalnie stanowiły one punkty do nawigacji U-botów i innych przepływających tam okrętów. Na ich kilkunastometrowych szczytach znajdowały się tajemnicze trójkąty, koła, kwadraty i nie wiem, czy te zadziwiające formy wzbudzały u przebiegającego obok chłopca. a potem maratończyka, wyobraźni w zakresie abstrakcyjnych form jakie stanowią teraz problemy splątanych fotonów.
Tutaj przechodzę do najważniejszej, poza pracą naukową, formy aktywności Prof. Marka Żukowskiego - jest on maratończykiem, brał udział w ponad 40 maratonach, głównie za granicą. Jest pasjonatem tego biegu, wytrzymałości swojego ciała i precyzji działania. Na jego ręku znajduje się skomplikowany chronometr – często włączany – może teraz też wyznacza mój czas. Ta dyscyplina psychiczna maratończyka jest w nauce niezwykle ważna, gdyż pojawiający się oryginalny pomysł nie marnuje się i jest przenoszony dalej w poznawaniu tajemnicy przyrody w tym wypadku ulotnego kwantowego światła.
Na zakończenie pragnę wymienić kilku laureatów nagrody im. Jana Heweliusza:- prof. Olgierd Narkiewicz senior, prof. Krzysztof Narkiewicz Junior, prof. Jerzy Limon i prof. Janusz Limon oraz obecny laureat prof. Marek Żukowski. Co ich łączy oprócz tej znamienitej nagrody? Okazuje się, że oni sami albo ich rodzice przyjechali jako repatrianci z Wilna. Tak więc przesiedleńcy polscy z Wilna i ich potomkowie włączyli się do nauki gdańskiej i zdobywają laury – to jak gdyby kontynuacja chlubnej tradycji polskiego Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie.


Gdańsk stanowi genius loci dla nauki polskiej, w którym poczesne miejsce zajmuje wybitny światowej sławy fizyk - prof. Marek Żukowski. Dołączył się on do elitarnych badań nad paradoksalnymi cechami światła kwantów – życzę mu dalszej wędrówki w tym mikroświecie i nieoczekiwanych odkryć pośród tego światła w poznawaniu jego tajemniczych właściwości.

Prof. dr hab. n. med. Janusz Limon
Ratusz Głównego Miasta Gdańska, 28 stycznia 2016 roku
Zdjęcia: Włodzimierz Amerski

Adamowicz apeluje o nagłośnienie wyborów nowych rektorów

- Opinia publiczna niewiele wie o środowisku naukowym Gdańska. Niebawem czekają nas na wyższych uczelniach wybory nowych rektorów. Powinny być one tak samo nagłośnione, jak są nagłaśniane wybory prezydenta miasta. A to dlatego, bo wyższe uczelnie oddziałują na gospodarkę gdańskiej metropolii. I dlatego w dobrym interesie przyznajemy te nagrody naukowe im. Jana Heweliusza już od 28 lat. Cieszymy się z waszego naukowego dorobku. Ta nagroda ma swoją markę. Trzymamy kciuki za wasze środowisko. W marcu 2016 roku zostaną wybrani nowi rektorzy. Aby ich uczelnie pozytywnie wpływały na nasze oceny polskiej i światowej nauki.

Tymi słowy skierował się do zebranych w Wielkiej Sali Wety Ratusza Głównego Miasta Gdańska jego obecny prezydent Paweł Adamowicz. Miało to miejsce 28 stycznia 2016 roku, dokładnie w 405 rocznicę urodzin i 329 rocznicę śmierci słynnego gdańskiego astronoma, matematyka i konstruktora instrumentów pomiarowych Jana Heweliusza. Tego dnia już po raz 28 wręczono dwie kolejne nagrody nazwane imieniem sławnego astronoma. Otrzymali je za rok 2015: w kategorii nauk humanistycznych i społecznych - specjalistka muzyki dr hab. Danuta Popinigis z Gdańskiej Akademii Muzycznej oraz w kategorii nauk ścisłych i przyrodniczych - fizyk kwantowy prof. Marek Żukowski z Uniwersytetu Gdańskiego.

czwartek, 28 stycznia 2016

Kwantowy naukowiec maratończykiem

Maratończykiem jest jeden z dwóch naukowców, którzy 28 stycznia 2016 roku, w Ratuszu Głównego Miasta otrzymali Nagrody Naukowe Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza za 2015 rok.

Nie jest tym sportowcem prof. Danuta Popinigis (na powyższym zdjęciu z prawej), profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku, która otrzymała tą nagrodę w kategorii nauk humanistycznych i społecznych, a do której to nagrody zostało zgłoszonych trzech kandydatów.
Tym maratończykiem jest prof. Marek Żukowski z Zakładu Optyki i Informacji Kwantowej Uniwersytetu Gdańskiego, który otrzymał nagrodę w kategorii nauk przyrodniczych i ścisłych.
O sportowych zmiłowaniach laureata wspomniał w wygłoszonej laudacji prof. dr hab. n. med. Janusz Limon – Prezes Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku. Stwierdził, że prof. Marek Żukowski, oprócz bardzo bogatego dorobku naukowego w zakresie fizyki kwantowej, wielu opracowań opublikowanych w 150 światowych pismach naukowych, ma na swoim koncie przebiegnięcie aż... 40 maratonów, tj. odcinka o odległości 42,195 km.

Zapytałem prof. Marka Żukowskiego, skąd to zamiłowanie do biegów maratońskich?
Odpowiedział, że stało się to z powodu ładnej dziewczyny, dla której postanowił zgubić nieco nadwagi. Na początku miał zadyszki już po 300 metrach truchtu, ale z biegiem czasu przyzwyczaił swój organizm do stałych treningów. Dzięki temu udało mu się zrzuć 7 kg nadwagi, ale niestety znajomość z uroczą wybranką serca nie powiodła się. Nastąpiło rozstanie, ale na szczęście zamiłowanie do systematycznego biegania pozostało.
Traf chciał, że będąc za granicą w Innsbrucku spotkał dawnego kolegę i on go nakłonił do wzięcia udziału w biegu maratońskim.
Tym pierwszym startem było Monachium w maju 1992 roku, gdzie uzyskał czas 4,08 godzin. Kilka razy biegał w maratonie berlińskim, ale kiedy zaczęło robić się w nim tłoczno, od 1999 roku przestał tam jeździć. I wyszło mu to na dobre, bo w rok później podczas maratonu w Lęborku 2000 roku wybiegał swoją życiówkę 3,43 godziny.
Pracując naukowo przez sporo lat w Wiedniu, tam też brał co roku udział w kwietniowym maratonie. Ostatni jego maraton miał miejsce właśnie w Wiedniu 2013 roku, gdzie uzyskał czas 4,04 godziny. Przez dwa ostatnie lata niestety nie startował, bo akurat przed wiosennym startem dopadła go grypa, a przed rokiem miał bardzo dużo pracy zawodowej.

Po odbiorze nagrody prof. Marek Żukowski - jak mi powiedział - obecnie czuje się już na tyle dobrze, że zgłosił się do pierwszej edycji PZU Gdynia Półmaraton (20 marca 2016 roku). Oczywiście już tradycyjnie weźmie udział w 33. Vienna City Marathon, który odbędzie się 10 kwietnia 2016 r. Jego trasa została przygotowana dla 42 000 biegaczy wywodzących się ze 130 narodowości tak, aby podczas biegu mogli cieszyć się widokiem najpiękniejszych zabytków Wiednia. Niezbędnej motywacji dostarczy ponad milion kibiców ustawionych wzdłuż trasy biegu.
Specjalista światowej sławy w badaniach kwantowych, mieszkający w pobliżu klifu orłowskiego, zgłosił też swój akces pobiegnięcia w II PZU Gdańsk Maratonie, którego start zaplanowano na 15.05.2016 godz. 9:00.
Zastanawiałem się, skąd bierze czas na przygotowanie się do maratonów naukowiec takiej światowej sławy, ale niestety tego pytania już nie zdążyłem zadać, bo laureata Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza za 2015 rok. porwali przed kamery inni dziennikarze.

Fot. Włodzimierz Amerski

środa, 27 stycznia 2016

Karolina Tymińska zdaje egzamin z... pływania

Relaksując się pływaniem w SPA hotelu Posejdon w Gdańsku Jelitkowie dostrzegam zagorzałą pływaczkę szybko pokonującą odległości od ścianki do ścianki. Po jakimś czasie siedzimy w trójkę facetów w suchej saunie i wchodzi ona. Nie rozpoznałem jej od razu i pytam:
- Doskonale pani pływa, czyżby była pani triatlonistką?
- Nie, jestem lekkoatletką i dużo biegam przygotowując się do igrzysk.
- Tych igrzysk w Rio, to jak się pani nazywa?
- Nazywam się Karolina Tymińska i przygotowuję się do siedmioboju.

- Oj przepraszam, że pani nie rozpoznałem, bo przecież znamy się z widzenia z sopockiego stadionu SKLA i halowych mistrzostw Polski, które zostały rozegrane w marcu 2014 roku w hali Ergo Arena. Przyzna pani, że ta niebieska bieżnia doskonale pasowała do tego sopockiego obiektu, znacznie lepiej niż obecnie do hali w Toruniu...
- Istotnie ułożenie tej bieżni na drewnianych rusztowaniach sprawiało, że niemal na sobie czuliśmy oddechy kibiców.

- Podczas tych zawodów, stojąc blisko was - zawodników, doskonale robiło się zdjęcia. Nawet mam kilka ujęć z panią i trenerem Michałem Modelskim. A jak pani wspomina te 58 Halowe Mistrzostwa Polski LA Seniorów, jak i rozegrane dwa tygodnie później 15. Halowe Mistrzostwa Świata, na które niestety ja, nie wiedzieć czemu, nie otrzymałem akredytacji.
- Podczas tych sopockich zawodów nie poszło mi nadzwyczajnie i niezbyt mile je wspominam, bo zajęłam dopiero ósme miejsce. Ale zgadzam się, że bieżnię zamontowano znakomicie.
- W siedmioboju lekkoatletycznym, który pani uprawia, nie ma konkurencji pływania, skąd zatem tyle samozaparcia w tym hotelowym baseniku?
- Zawodnicza ambicja nie pozwala mi, abym uzyskała kiepską ocenę z pływania, bo mam go do zaliczenia studiując na gdańskiej uczelni sportowej. I dlatego tak intensywnie ćwiczę to pływanie, chociaż jest ono sporym utrapieniem dla lekkoatletów.
- Wiem coś na ten temat, bo też byłem sprinterem i jeszcze na WSWF Gdańsk miałem ogromne trudności z zaliczeniem pływania - cztery razy 25 m zmienne. Te 100 metrów musiałem pokonać, jak pamiętam, w dwie minuty. Uzyskałem czas o 5 sekund za duży, ale zaliczyłem, bo u dr Reginy Ziółkowskiej wstawił się za mnie kolega z roku, skoczek w dal Janusz Nowak, po studiach wieloletni trener LA na Kociewiu. A pani kiedy ma to zaliczenie?
- Jak wyczuję, że już dobrze mi idzie to pływanie, to być może jeszcze w tym tygodniu, bo później jadę na treningi do Francji.
- A dlaczego nie do RPA, jak czynią to na przykład tyczkarki podopieczne trenera Edwarda Szymczaka, albo gdzieś gdzie jest cieplej niż u nas w Europie?
- Bo tam we Francji mam nowego trenera. A tutaj w Trójmieście teraz nie mam nawet gdzie trenować w hali. Co prawda wyremontowano halę na Lechii Gdańsk, ale za pchanie przez godzinę kulą żądają opłaty w wysokości 50 złotych
- A jak z 31. Letnimi Igrzyskami Olimpijskimi w Rio de Janeiro, są szanse, aby w sierpniu na nie polecieć?
- Aby się na nie zakwalifikować trzeba w roku startowym uzyskać minima. Może mi się uda, ale najpierw 31.01.2016, w Aleksandrowie Łódzkim czeka mnie halowy sprawdzian PZLA. Następnie 5 lutego jest mityng LA w łódzkiej Atlas Arena. Najważniejsze będą jednak 60. Halowe MP LA w Toruniu, zaplanowane na 5-6 marca. Uzyskanie minimum umożliwi mi start w 16. Halowych Mistrzostwach Świata LA, które zaplanowano na 17-20 marca 2016 roku w Portland w stanie Oregon w USA.
- Czy to nie będzie kolidowało z zajęciami na uczelni?
- Ja mam indywidualny tok studiów i powoli kończę te studia, pozostało mi jeszcze napisanie pracy magisterskiej.
- A kto będzie jej promotorem i czego będzie dotyczyła?
- Z pewnością jako materiał badawczy posłużą moje wieloletnie treningi jako wieloboistki, a pracę magisterską piszę u lekkoatlety Marka Fostiaka, prezesa Pomorskiego Okręgowego Związku LA .
- Życzę zatem powodzenia, tak na uczelni jak i podczas zmagań na lekkoatletycznych stadionach, a przede wszystkim dużo zdrowia i aby nie było kontuzji.
- Dziękuję bardzo za te życzenia, może się jeszcze tutaj spotkamy na basenie, bo ja to pływanie muszę doprowadzić do perfekcji.

Wieloboistka Karolina Tymińska, zawodniczka SKLA Sopot od 2011 roku. Dotychczas jej największym osiągnięciem w letnich rozgrywkach była pierwsza lokata w superlidze pucharu Europy w siedmioboju 2013 rok w Tallinie (6347 pkt.). Uczestniczka igrzysk olimpijskich – w 2008 roku w Pekinie zajęła siódme miejsce, w 2012 w Londynie nie ukończyła siedmioboju. Urodzona 4 października 1984 (32 lata), Świebodzin, wzrost 1,75 m, waga 69 kg. Zmiana trenera ma ją doprowadzić do zwyżki formy i lepszych rezultatów w kluczowych imprezach
Konkurencje siedmioboju kobiet na otwartym stadionie rozgrywane są w ciągu 2 dni w następującej kolejności:
I dzień: bieg na 100 metrów przez płotki, skok wzwyż, pchnięcie kulą, bieg na 200 metrów.
II dzień: skok w dal, rzut oszczepem, bieg na 800 metrów.
Kobiety w hali startują w pięcioboju. Wyniki uzyskane przez zawodniczki, przeliczane są na podstawie tabel wielobojowych na punkty i sumowane. Suma punktów decyduje o zajętym miejscu.

Wła-49
Fot. Włodzimierz Amerski

wtorek, 26 stycznia 2016

Apel o współpracę z wyższymi uczelniami

O współpracę polskich uczelni wyższych ze Strażą Graniczną zaapelował płk. Robert Bagan, z-ca dyr. Zarządu ds. Cudzoziemców, Komendy Głównej Straży Granicznej, podczas ogólnopolskiej konferencji na temat studentów zagranicznych w Polsce, jaka pod koniec stycznia odbyła się w Gdańskim Uniwersytecie Medycznym.

Ta współpraca ma się przyczynić do zwalczania nielegalnej emigracji. Jak stwierdził płk. Bagan, młodzi ludzie jeśli przybywają turystycznie do Polski spoza krajów Unii Europejskiej, nie muszą posiadać wizy. Jeśli natomiast deklarują podjęcie studiów w naszym kraju, to muszą wystąpić o przyznanie wizy. Otrzymują takową po przedłożeniu zaświadczenia z uczelni, że zgłosili chęć podjęcia studiów i dokonali wymaganych opłat.
Ostatnio coraz częściej zdarzają się jednak takie przypadki, że po otrzymaniu wizy, przybysze głównie z Ameryki Południowej, rezygnują ze studiów i ślad po nich zanika. Nie wiadomo co porabiają w naszym kraju, a to stwarza swego rodzaju niebezpieczeństwo. Po zatrzymaniu takich osób, czeka ich operacja powrotna, czyli deportacja.
W roku akademickim 2014/2015 nastąpił aż 25 proc. wzrost studentów zagranicznych, którzy przybyli do Polski i studiowało ich 25 700 osób. A we wcześniejszym roku akademickim 2013.2014 studiowało mniej, bo 20 500 osób. Największy przyrost, aż o 5 tys. osób jest studentów pochodzących z Ukrainy. 
W 2015 roku napłynęło 9200 wniosków o polską wizę, najwięcej od studentów z Ukrainy, następnie z Arabii Saudyjskiej i Chin. Wybrali oni uczelnie najwięcej wg. kolejności w województwach: mazowieckim (2,5 tys), małopolskim i lubelskim.  

Jak stwierdził dr inż. Zygmunt Krasiński, dyrektor Krajowego Punktu Kontaktowego, programów badawczych UE, w Polsce na około 1,4 mln studentów, 46 tys. to studenci zagraniczni. Pochodzą z 29 różnych krajów, a studiują na 34 polskich uczelniach. Wielu po studiach wyraża chęć pozostania w naszym kraju. Przyczyniają się oni do umiędzynarodowienia nauki polskiej, pod którym to względem pozostajemy jednak na szarym końcu. Owszem mamy coraz lepszą bazę i aparaturę badawczą, ale brakuje systemów motywacyjnych do podjęcia takich badań o zasięgu międzynarodowym.

niedziela, 24 stycznia 2016

One bez głów, Oni z czarnymi myślami

Tłumy waliły na XIII Targi Ślub i Wesele. Dwudniowa impreza 23-24 stycznia (sobota-niedziela) zgromadziła w hali gdańskiej AWFiS przy ul. Kazimierza Górskiego, ponad 180 wystawców.

Wśród gości, po wykupieniu biletu w cenie 15 zł za wstęp, przeważały młode pary, przy czym panowie zainteresowani byli przygotowywaniem drinków, a panie wyborem sukni ślubnej. Większość damskich manekinów – nie wiedzieć czemu - była bez głów, zatem uwaga łatwiej skupiała się na kroju.

Z katalogu targowego można było się dowiedzieć od Gabriela Jażdżewskiego, właściciela firmy Gustowne Wesele, że wiele z młodych panien w 2016 roku zdecyduje się na dwuczęściowe suknie ślubne. Częściej zobaczymy też długie rękawy i dekolty na... plecach. Warto pamiętać, aby suknia była dobrze dobrana do sylwetki panny młodej.

Manekiny białych sukien dla panny młodej były bez głów, ale za to dla pana młodego manekiny prezentujące garnitury owszem miały głowy, ale - też nie wiedzieć czemu – były czarne jak smoła. Być może panny młode istotnie tracą głowę przy podejmowaniu decyzji wyjścia za mąż, zaś ich wybrańcy mają w głowach czarne myśli, przed wypowiedzeniem na ślubnym kobiercu ostatecznego „tak, zgadzam się”.

piątek, 22 stycznia 2016

Łzy i wzruszenia w Dniach Babci i Dziadka

Przez dwa kolejne dni 21 i 22 stycznia, swoje święto miały babcie i dziadkowie. Z tej okazji gościliśmy w jednym z najstarszych - Niepublicznym Przedszkolu  „Krasnal” przy ul. Żuławskiej 108 w Gdańsku.

Średniaki, czyli dzieci w wieku zaledwie czterech lat, pod opieką nauczycielek, przygotowały trwający wyjątkowo długo, jak na takich maluchów, bo aż pół godzinny występ. Złożyły się na niego różne piosenki, wierszyki, również w języku angielskim oraz tańce i życzenia złożone pod adresem babć i dziadków.

Życzenia dla osób zasiadających na widowni na małych krzesełkach. Osób, które z ogromnym wzruszeniem, a nawet ze łzami w oczach, podziwiały występy swoich wnucząt. Większość osób z widowni, małymi kamerami, aparatami fotograficznymi i telefonami komórkowymi, utrwalało występy swoich pociech.

Na zakończenie półgodzinnego występu, po gromkich oklaskach, mali aktorzy obdarowali swoje babcie i dziadków okolicznościowymi upominkami.

Wszyscy wspólnie udali się następnie na poczęstunek do przedszkolnej stołówki, gdzie zasiadając przy małych stolikach zajadali się słodyczami. Nam udało się podpatrzyć i utrwalić, jak babcia Krysia Ilska wyraziła ogromne zdziwienie, po dowiedzeniu się od babci Zosi Zienkiewicz, że ich wnuk Tymoteusz wszystko zjada w przedszkolu, nawet zupy, choć w domu uchodzi za niejadka.

Widowisko, jak powiedziała na powitanie gości, dyrektorka przedszkola nr 19 Izabela Brzoskowska-Heńska, zostało przygotowane dla tych, którzy mają czas dla wnucząt. Są ludźmi cierpliwymi, dbającymi o bezpieczeństwo swoich pociech. Są wyrozumiali, ludźmi mającymi duże doświadczenie życiowe, nie strofujący swoich ukochanych czterolatków. Stanowią oni ostoję swoich rodzin na długie lata. Dają perspektywę czasu, mądrość życiową i w przeciwieństwie do rodziców, pozwalają pofolgować swoim brzdącom.
Za tańce odpowiedzialna była Urszula Wiecka i Magdalena Michiej-Tołstyko, za muzykę Beata Jóźwiak, a całością koordynowała Dorota Brajewska.

Wła-49 (amerski49@wp.pl)
Fot. Włodzimierz Amerski


czwartek, 21 stycznia 2016

Wbijaniem gwoździa uruchomili Akademię Steico

Zamiast symbolicznym przecięciem wstęgi, to wbiciem sporych rozmiarów gwoździa, dokonano uroczystego otwarcia „AKADEMII STEICO”, w Państwowych Szkołach Budownictwa przy Al. Grunwaldzkiej 238 w Gdańsku Wrzeszczu.

Tego precyzyjnego zadania przed południem, ale po śniadaniu, w czwartek 21 stycznia 2016 r. podjęli się wykonać, jako pierwsza Katarzyna Schramek, właścicielka firmy Steico, z główną siedzibą w Monachium. Jej grymas na twarzy jest zrozumiały, bo najgorzej jest wykonać pierwsze uderzenia młotkiem w główkę cieniutkiego stalowego gwoździa. Ale udało się celnie uderzyć aż trzykrotnie.

Już znacznie łatwiejsze zadanie miała do wykonania kolejna osoba - Zbigniew Canowiecki, prezes Zarządu Pracodawców Pomorza, bo najtrudniejsze uderzenia powierzono prezes firmy Steico. Canowiecki skorzystał też z podpowiedzi nadzorującej całą tą precyzyjną operację Renaty Wypasek, dyrektor Państwowych Szkół Budownictwa. Zwróciła mu uwagę, aby nie brał zbyt zamaszystego zamachu, bo jeszcze nie trafi w wystający gwóźdź młotkiem, a uderzy dłonią i mocno się porani.

Nie mniej trudne zadanie miał do wykonania marszałek pomorski Mieczysław Struk, znany z silnej ręki jako czynny żeglarz. Musiał on z tak dużym wyczuciem trzy razy uderzyć młotkiem, aby nie wbić gwoździa do końca, bo w kolejce na wykonanie tego symbolicznego otwarcia Akademii Steico czekała jeszcze jedna osoba.

Tą czwartą osobą był Piotr Kowalczuk, zastępca prezydenta miasta Gdańska ds. polityki społecznej. Jak zobaczył, jak łatwe czeka go zadanie do wykonania po trzech poprzednikach, to się do rozpuku roześmiał. Równie precyzyjnie dobił gwoździa do drewnianej ściany.
Ta czwórka budowlanych fachowców otrzymała gromkie oklaski od licznie zebranych gości.
Akademia STEICO, to odpowiedź na ciągle rosnące wymagania rynku odnośnie energooszczędności, jakości, ekologii i bezpieczeństwa w budownictwie. Pozwala ona nabyć dodatkowe umiejętności w zakresie budowy domów energooszczędnych przez młodzież szkół budowlanych oraz wszystkich zainteresowanych technologią firmy mającej dwie swoje filie na Pomorzu.
Fot. Włodzimierz Amerski

wtorek, 19 stycznia 2016

Kaszubska tabakierka dla Jerzego Owsiaka

Za blisko 4 miliony złotych w Szpitalu Św. Wojciecha na gdańskiej Zaspie otwarty został jedyny w północnej Polsce Oddział Kardiochirurgiczny im. Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy dla dzieci z wadami wrodzonymi serca. Właśnie zakończyła się jego rozbudowa i remont po przeprowadzce ze szpitala im. M. Kopernika w Gdańsku. Nowy oddział mieści się na VI piętrze szpitala przy al. Jana Pawła II 50 w Gdańsku Zaspie.
W uroczystym otwarciu oddziału, które odbyło się we wtorek, 19 stycznia 2016 r., udział wzięli marszałkowie pomorscy Mieczysław Struk i Hanna Zych-Cisoń oraz Jerzy Owsiak, Prezes Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.
Za przekazanie sporych funduszy na wyposażenie Oddziału Kardiochirurgicznego Szpitala na Zaspie, Jerzy Owsiak otrzymał z rąk marszałka Mieczysława Struka list dziękczynny oraz wysokiej klasy... kaszubską tabakierkę.
Gościnna, dotychczasowa, lokalizacja oddziału, przy ul. Nowe Ogrody 1-6 w Gdańsku oraz - przede wszystkim - ograniczona baza lokalowa, uzasadniała potrzebę rozbudowy tego ośrodka. Poprawa warunków lokalowych oddziału zapewni możliwość właściwego leczenia pacjentów, począwszy od wcześniaków do najstarszych dzieci.
Jerzy Owsiak chętnie pozując do zdjęć z gdańską załogą Oddziału Kardiochirurgicznego im. Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, dowiedział się, że łączna wartość projektu, to blisko 3,84 mln zł. Samorząd województwa pomorskiego przekazał na ten cel 1,79 mln zł, budżet państwa - 1,78 mln zł, a pozostałą kwotę 250 tysięcy złotych szpital z własnych środków. Oddział wyposażony jest w specjalistyczną aparaturę medyczną przekazaną m.in. przez WOŚP, m.in. kardiomonitory, respiratory, łóżka szpitalne, ultrasonograf czy okulary chirurgiczne.
Na 16-łóżkowym oddziale mieszą się: 4 sale chorych 2-łóżkowe (2 - niemowlęce, 2 - dla starszych dzieci) oraz 2 izolatki, sala intensywnej terapii (6 łóżek) dostępna przez śluzę umywalkowo-fartuchową, a także gabinet diagnostyczno-zabiegowy, gabinet diagnostyczny, dyżurki lekarskie, pokoje pielęgniarskie, pokój socjalny i pokój rodziców.
Wła-49 (amerski49@wp.pl)
Fot. Włodzimierz Amerski

Aktualna wersja piosenki

Siekiera, motyka – piosenka popularna na ulicach Warszawy w czasie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej.


Siekiera, motyka, piłka, szklanka
W Niemczech gwałty i łapanka
Siekiera, motyka, kupa, piach
Na ulicę wyjść jest strach!

Siekiera, motyka, dziennikarze
Milczą, bo tak Merkel każe
Siekiera, motyka, policjanci
Nic nie robią a tłum gwałci.

Siekiera, motyka, fiki, fiki
To efekty polityki
Siekiera, motyka, poprawności
Tolerancji i równości.

Siekiera, motyka, pupa blada
Źle się dzieje u sąsiada
Siekiera, motyka, smród z VWe
a Afryka śmieje się.

Siekiera, motyka, czarne wrony
Maszerują ich miliony
Siekiera, motyka, ciemny muł
Kasę dawać, majtki w dół!


Podziękowania dyrekcji SP 57 w Gdańsku

Dziękuję serdecznie za podjęcie tematu Jubileuszu naszej szkoły!
Historia jest historią, szkoła działała w czasach "kultu ZSRR I wielkiego wodza Lenina, uczniowie "byli karmieni" wtedy wiedzą   zgodnie z "wytyczoną linią", wobec czego Tusk Donald prawdopodobnie jako prymus z przedmiotu historia został "specjalistą" wiedzy o Leninie.
W drugim okresie, po 89* "karmimy" uczniów innym "materiałem", stąd stały nasz kontakt z córką NASZEGO GENERAŁA, Panią Anną Marią Anders.

Pozdrawiam serdecznie {#smile}
Lilianna Płoszaj - dyrektor szkoły

niedziela, 17 stycznia 2016

Tusk znawcą Lenina

Z kroniki szkolnej:„Rok szkolny 1969/1970 rozpoczął się pod hasłem 100 (setnej) rocznicy urodzin Lenina. Na uroczystej akademii, dnia 22 kwietnia, ośmiu uczniów, którzy zwycięsko wyszli z eliminacji, wzięło udział w quizie dotyczącym spraw Leninowskich. W wyniku kilku dogrywek, przyznano dwie równorzędne 1. (pierwsze) nagrody: Ewie Mann z klasy VII c oraz Tuskowi Donaldowi z klasy VI a.”


W specjalnie wydanej w 2015 roku gazecie jubileuszowej, na czwartej stronie opublikowano powyższe zdjęcie ucznia Donalda Franciszka Tuska podczas szkolnego balu karnawałowego.
55-letnią historię Szkoły Podstawowej nr 57 przy ul. Aksamitnej 8 w Gdańsku, można umownie podzielić na dwa okresy: do przełomu lat 1989/1990 i po nim.


Pierwsze 30 lat funkcjonowania naszej „podstawówki” przypadło na lata PRL-u, kiedy to całe społeczeństwo „aktywnie uczestniczyło w budowaniu socjalistycznej ojczyzny”. Normalna, szkolna rzeczywistość, co pewien czas przybierała socjalistyczne barwy. W corocznym kalendarzu nie mogło więc zabraknąć akademii „ku czci”, pochodów pierwszomajowych czy czynów społecznych. Namiastkę tamtej atmosfery można odczuć, czytając wpisy w kronikach szkolnych i klasowych. Oto kilka z nich:
Z kroniki klasowej: „Dnia 7 listopada odbyła się w sali gimnastycznej uroczysta akademia z okazji 60 rocznicy Rewolucji Październikowej. Uroczystość rozpoczął pan dyrektor krótkim przemówieniem. Następnie długi referat wygłosił uczeń kl. VIII b. Po referacie nasza klasa zaśpiewała cztery pieśni rewolucyjne: „Gdy naród do boju”, „Do broni ludy”, „Droga”, „Dolinami i wzgórzami”. Ostatnią pieśń zaśpiewaliśmy w języku rosyjskim.”

Z kroniki szkolnej: „Pięknie brzmiały słowa wiersza wygłaszanego z zapałem na akademii ku czci rocznicy Wielkiej Rewolucji Socjalistycznej w recytacji zespołowej kl. VII a:
Naród radziecki wielki i młody
Młoda jest Polska Ludowa.
Zgodnie więc będą oba narody
Przyszłość szczęśliwą budować. […]”

Sprawozdanie ucznia z dnia 1 maja: „Zbudziłem się rano o godzinie 7.00 na dźwięk syreny. Buczenie syreny trwało 5 minut. Poleżałem do 7.30. Następnie wstałem, umyłem się i ubrałem. Po śniadaniu obejrzałem w telewizji transmisję z obchodów święta majowego w Moskwie. O godz. 9.40 wyszedłem z domu i razem z kolegami z podwórka poszedłem obejrzeć pochód. Po drodze widziałem pięknie udekorowane ulice i duże grupy ludzi, którzy przygotowywali się do pochodu. O godz. 10.00, po przemówieniu Edwarda Gierka, pochód ruszył w kierunku teatru Wybrzeże. […]”


Z kroniki szkolnej: „Nasza szkoła wokół VI Zjazdu PZPR. Z inicjatywy Samorządu Szkolnego młodzież szkolna podjęła i zobowiązała się wykonać wiele czynów społecznych. Spośród długiej ich listy wyróżniają się: malowanie ławek szkolnych, naprawa krzeseł, podklejenie 400 obrazów, obłożenie w bibliotece szkolnej 1000 (tysiąca) książek w folię, sadzenie drzewek i krzewów w najbliższej okolicy, ofiarowanie 1000 (tysiąca) złotych, uzyskanych ze sprzedaży makulatury, na odbudowę Zamku Królewskiego w Warszawie.”


W specjalnie wydanej w 2015 roku gazecie jubileuszowej, na pierwszej stronie opublikowano powyższe zdjęcie i następującej treści wpis, od 1 grudnia 2014 roku Przewodniczącego Rady Europejskiej: „To jedna z najbardziej wzruszających chwil w moim życiu – powrót do mojej szkoły. Najważniejszej szkoły! To miejsce przy ul. Aksamitnej pozostanie dla mnie na zawsze miejscem szczególnym, a pamięć po nauczycielach zawsze świeża! Gdańsk 23.03.2000 Donald Tusk”.


Powyższe cytaty, na podstawie przygotowanego scenariusza, wygłoszono w części artystycznej podczas obchodów 55-jubileuszu SP nr 57 w Gdańsku. Odbyły się one 18 listopada 2015 roku. Gościem specjalnym uroczystości była Anna Maria Anders – córka generała Władysława Andersa, który od 5 czerwca 1993 roku jest patronem tej placówki dydaktycznej.
W Warszawie 15 stycznia 2016 roku na konferencji prasowej premier Beata Szydło poinformowała o tym, że powołała Annę Marię Anders, córkę generała Władysława Andersa, na stanowisko przewodniczącej Rady Ochrony Pamięci i Męczeństwa. Dodatkowo, będzie ona także sekretarzem stanu w Kancelarii Rady Ministrów i pełnomocnikiem ds. dialogu międzynarodowego. Anders zastąpiła na tych stanowiskach zmarłego w kwietniu 2015 roku prof. Władysława Bartoszewskiego.

Wła-49 (amerski49@wp.pl)
Fot. Włodzimierz Amerski